"Abortus voelde eerst als een opluchting"
Je bent zwanger en je vriend loopt bij je weg. Wat dan? „Kies voor jezelf, kies voor abortus!” roepen sommigen. „Kies voor het ongeboren leven, kies voor bevallen!” zeggen anderen. Wat speelt er allemaal mee in zo’n situatie? Erg veel, zo laat het levensverhaal van de nu 27-jarige Nova* zien. Ze was een halfjaar geleden zwanger van een zoontje en kijkt nu terug op een emotionele weg van uitzichtloosheid, twijfel en spijt.
Ik had een gelukkige jeugd, vertelt Nova. „Mijn ouders zijn na 29 jaar nog bij elkaar en mijn broertje en ik hebben het altijd goed gehad. Ik ging naar christelijke scholen. Het geloof speelde thuis geen grote rol, maar op school wel. Op mijn veertiende kreeg ik mijn eerste vriendje en ook daarna heb ik altijd relaties gehad.” Toen Nova zeventien was, kreeg ze een langdurige relatie. Ze trouwde met haar toenmalige partner en werd op haar negentiende voor de eerste keer moeder. „Mijn zoontje is nu zeven jaar oud. Ik besefte op jonge leeftijd dat ik kinderen wilde hebben, dat was een van mijn grootste wensen. Een gezin en kinderen, dat was mijn ‘droombaan’. Ik wilde het huishouden doen en koken voor mijn gezin, verder hoefde ik niet zoveel. Na een poos gingen mijn man en ik uit elkaar. Als alleenstaande ouder fulltime werken was erg zwaar, dus daar ben ik mee gestopt.”
Weggelopen
Een aantal jaar later kreeg Nova een nieuwe vriend. „Die relatie was vanaf het begin niet gezond. Ik gaf veel, maar ik kreeg weinig terug. Mijn toenmalige partner had een psychische aandoening, maar die was op dat moment nog niet zo ernstig dat er acuut iets aan gedaan moest worden. We wilden samen graag een kindje krijgen en toen ik zwanger werd van een zoontje, waren we er allebei erg blij mee. Alles ging goed, maar toen werd de psychische ziekte van mijn toenmalige partner erger. Vervolgens is hij van de ene op de andere dag mijn leven uitgelopen, zonder uitleg en zonder reden. De dag nadat hij weg was gegaan, heeft hij zijn spullen laten ophalen en dat was het einde van onze relatie. Ik was op dat moment vijftien weken zwanger en mijn wereld stortte in. Het was een onmogelijke situatie. Ik dacht dat onze liefde groot genoeg was om de zorgen te overwinnen, maar hij maakte een andere keuze. Blijkbaar voelde hij niet dezelfde liefde voor mij als ik voor hem. De eerste twee weken nadat mijn ex vertrokken was, heb ik geen contact met hem gehad. Twee weken later kwam hij langs, omdat hij me graag nog wilde zien en spreken. Ik wilde graag een antwoord op de vraag waarom hij weg was gegaan, maar die heb ik niet gekregen.”
Nova wist niet wat ze moest doen. „Ik leefde in een roes, maar de zwangerschap was een acuut probleem. Financieel gezien kon ik geen zorg dragen voor twee kinderen. Ik wilde ook niet de zorg dragen voor een kind van wie de vader bij mij was weggelopen. Ik was al best lang zwanger, dus ik had niet zoveel tijd om na te denken. Ik voerde gesprekken met mijn ouders. Zij gaven aan dat ze me zouden steunen, ook als ik het kindje zou houden. Maar op dat moment waren de zorgen zo groot dat ik geen uitweg zag. Het kindje houden was voor mij geen optie.”
„Ik maakte een afspraak bij een abortuskliniek met de gedachte: Als ik me tussentijds bedenk, kan ik altijd nog beslissen om het niet te doen. Maar op dat moment voelde het voor mij eigenlijk niet als een keuze. Niet omdat abortus mij door mijn omgeving werd opgelegd, maar door wat de vader van mijn kindje had gedaan. Ik had veel twijfels en vragen. Wat als de psychische ziekte van mijn ex overdraagbaar is? Wil ik het mijn kind aandoen dat hij op zijn achttiende op zoek moet naar zijn biologische vader? En hoe zou mijn andere zoon op het kindje reageren? Ik maakte de keuze voor een abortus en het voelde als een opluchting. Ik dacht: als mijn baby weg is, kan ik verder met mijn leven, dan is dit moeilijke hoofdstuk in mijn leven afgesloten. Het was het enige overlevingsmechanisme dat ik had.”
*De naam van de geïnterviewde is om privacyredenen aangepast.
Ook interessant
- Week van het leven
Lees waarom wij de Week van het leven steunen