Iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier

Mannen richten zich vaak op het zorgen voor de omgeving en op de toekomst

Ze kunnen zich volledig storten op werk, sport of hobby. Of als het verdriet heel vers is: het regelen van de uitvaart of het leegruimen van het huis. Vrouwen kunnen denken dat mannen hun gevoel opkroppen. Maar iets doen, is ook een manier om emoties te laten zien. Meestal geven mannen weinig woorden aan hun verdriet. Dat heeft te maken met het gevoel geen controle te hebben. Normaal gesproken kan hij met een oplossing komen, maar nu voelt hij zich machteloos.

Vrouwen zijn meer gericht op verleden en heden

Ze vinden het vaak fijn om veel te praten over hun gevoel. Ze willen hun emotie kwijt. Wat ze vanbinnen voelen, komt er makkelijk uit. Vaak krijgen ze daardoor steun. Die erkenning is heel belangrijk. Ze zoeken vooral troost bij bekenden. Daarnaast hechten ze veel waarde aan (tastbare) herinneringen. Mannen kunnen het lastig vinden steun te geven aan vrouwen, omdat ze bang zijn dat er een hoop loskomt.

Mannen en vrouwen hebben elkaar nodig

Ze kunnen ervoor zorgen dat de een niet te veel op gevoel is gericht en de ander alleen op actie. Vrouwen kunnen hun man overtuigen meer hun gevoelens te delen. En andersom kunnen mannen hun vrouw in beweging krijgen door afleiding te zoeken. In de schepping zijn mannen en vrouwen als hulp aan elkaar gegeven, maar helaas werkt het niet altijd zo aanvullend en verbindend. Door deze verschillen, maar ook het tempo van het proces kunnen ze elkaar makkelijk kwijtraken. Eenzaamheid ligt dan op de loer. Ze begrijpen elkaars proces niet. Daarom is het belangrijk om te blijven praten. Als dat lastig is, kan het goed zijn om hulp te vragen.

Hoe een kind rouwt, hangt af van de leeftijd

Vaak verandert er wel iets in het gedrag: heftige emoties, drukker zijn of slecht slapen. Angst dat iemand anders doodgaat, komt ook voor. Kinderen rouwen ook niet de hele tijd. Het ene moment zijn ze heel verdrietig, een uur later rennen ze rond alsof er nooit iets is gebeurd. Soms kunnen ze ook de gebeurtenis naspelen. Schrik daar niet van. Ook dat is een manier van verwerking. Het kan ook zijn dat ze ineens veel vragen gaan stellen over ziekte of dood.

Praat met je kinderen over de dood

Ouders kunnen de neiging hebben om hun kinderen weg te houden bij het verdriet. Dat is niet helpend. Als er gehuild wordt, hoef je niet te troosten. Wat gehuild is, is gehuild en komt niet meer terug. Het moet eruit. Het belangrijkste is dat je aanwezig bent en woorden geeft aan het verdriet. Het gevaar is dat ouders zelf veel verdriet hebben, waardoor dat van het kind niet gezien wordt. En voor wie het lastig vindt om over de dood te praten, kan een eenvoudig boekje helpen.

Bron: BrightBlue Coaching & Training